(..) ses ve korku

her an içinde kaybolacağım bir çatışma yaratacak gibi duruyorsun karşımda ve yağmurun saçakları aşındırdığı, dingin bir istanbul akşamında ses veriyorsun , yönümü kaybetmiş olmaktan korkuyorum ve hızlı bir ölüme adım atmaya karar veriyorum. sana gelebilmek için verilen tüm uğraşılar, hiçbir kayıp sokağı aşındırmıyor, gece kış aylarında ise yine, uzun ve uzun oluyor. ve sen ses veriyorsun. yönümü kaybetmiş olmaktan hep korkuyor oluyorum, her bir kan zerreciği, sonu kanla bitecek bir isyan içinde damar çepherlerimi zorluyor. yönümü kaybetmiş olmaktan korkuyorum, iki ihtimal arasında herhangi bir kayıp sokağa atıyorum kendimi, uzun ve uzun gece boyunca altına indiğim her sokak lambası tarafından yaşanmış tüm geçmişlerden sorguya çekiliyorum. gecenin en umutsuz virajında, çayını demli ve sürekli üç şekerli içen eski bir kimsesize rastlıyorum, derin bir nefes alımında. güçlü ve yıkıcı bir fırtınadan sonra gelebilecek daha güçlü ve daha yıkıcı bir fırtına huzursuzluğunda konuşuyor, yönünü kaybetmekten mi korkuyorsun. yönümü bulduğumda onu bulamamaktan korkuyorum diyorum bir an. sessizlik çoğalıyor, yaslı ve sorgucu tüm kayıp sokaklardan geçiyorum her bir gölgeye sinerek, bacaklarımda ki taakatsizliğe yenik düşmeden önce kayıp bir sokak lambasına yaslanıyorum.ses veriyorsun ışık sızdırmaz aralıklardan, havada kalan sessizlikliklerden. yönümü kaybetmekten şimdi çok daha fazla korkuyorum. içim içime sustukça her an seni bulacak gibi üşüyorum. saçakları aşındıran sensizlik-sessizlik ve kimsesizlik.
ses veriyorsun...
saçakları aşındıran her bir yağmur zerreciğine inat yönümü kaybetmiş olmaktan,bulduğumda seni bulamamaktan ve tekrar kaybetmekten... çok korkuyorum.